Η ζωή ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

Μην σας πω οτι σκεφτόμουν να βάλω τίτλο "I can't" για να μπαλατζάρω το προηγούμενο post.

Αποφάσισα αντ'αυτού να βάλω το "Η ζωή ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ" γιατί αυτή είναι η αλήθεια.

Τον γιό μου τον ξέρω (σε αυτήν την ηλικία) "απ'έξω και ανακατωτά". Δεκαέξι μήνες αγάπης το κάνουν αυτό σε μια μητέρα. Έτσι, όταν είδα μια κουκίδα πιο σκούρα στη γλώσσα του, και άλλη μια το επόμενο πρωί τηλεφώνησα στο γιατρό. Για όσους με ξέρουν, αυτό είναι περίεργο. Όταν έρχομαι αντιμέτωπη με αρρώστια, κρίση, έντονες καταστάσεις, αυτοκινητιστικά, θανάτους κλπ, είμαι ψύχραιμη σε σημείο ψυχρού εκτελεστή. Θωρακίζομαι με μια τέτοια πρακτική υπευθυνο-δράση που ίσως να έπρεπε να κάνω αίτηση στο Gray's Anatomy (φυσικά και λατρεύω την Dr.Bailey). Το ένστικτο της μάνας όμως νίκησε την αισιόδοξη ("δεν είναι τίποτα μωρέ, δάγκωσε τη γλώσσα του) συνηθισμένη στάση μου, και έτσι βρεθήκαμε στο γιατρό μας. Που με τη σειρά του μας έστειλε στο νοσοκομείο. Και έτσι στο Παίδων, έμαθα οτι το παιδί ήταν στο κόκκινο απο αιμοπετάλια και οτι αν καθυστερούσαμε και τύχαινε να χτυπούσε κάπου θα μπορούσε να πάθει εσωτερική αιμορραγία.....(αφήνω τη συζήτηση στο πως προκλήθηκε αυτό)

Και έτσι η ζωή ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ...Και εγώ αντί να κάνω το ωραίο πρόγραμμά μου, είμαι όλο το σαββατοκύριακο κουλουριασμένη γύρω του πάνω σε ένα μονό κρεββάτι (γιατί δεν μπορούσαν να μας βάλουν σε δωμάτιο με κούνια, ούτε και να φέρουν κούνια στο δωμάτιο που είμασταν). Και ναι ξέρω οτι είναι δημόσιο, και ναι οι ειδικευόμενοι ήταν εξαιρετικοί, και ναι κανείς κάνει ό,τι μπορεί οπότε και εγώ έφερα παρκοκρέββατο απο το σπίτι μου, και έλυσα το πρόβλημά μου μόνη μου.

Και σε όλο αυτό με παρατηρώ. Ξανά και ξανά. Το άγχος μου για εκείνον. Να είναι άνετα, να του φτιάξω ένα περιβάλλον πιο οικείο, μια πραγματικότητα πιο κοντά στην ηλικία του. Και κουβάλησα τη λάμπα με το απαλό φως, τη μουσική του στο λάπτοπ μου, το μαλακό πάπλωμα, το μαξιλάρι και το κουκλάκι του. Και δεν ήμουν η μόνη.

Το ίδιο έκανε και η κοπέλα απέναντί μου που μοιραστήκαμε το δωμάτιο για δυο μέρες. Και η μικρή κοπελίτσα με το μικρό μωράκι στον επάνω όροφο. Και οι περισσότερες μαμάδες εκεί μέσα στο νοσοκομείο. Να δημιουργούν ένα μικρό σύμπαν προστασίας και θαλπωρής στο αφιλόξενο σύμπαν της αρρώστιας. Η τσιγγάνα με την "κυριλέ", η "αμόρφωτη" με τη "νοικοκυρά" και η "γραμματιζούμενη" με τη "λαϊκή". Όχι δεν είναι δικές μου ταμπέλες αυτές. Το νοσοκομείο ειδικά το δημόσιο είναι χώρος που τα προσωπεία πέφτουν. Απογυμνώνεσαι. Δεν έχει σημασία το ποιά είναι η ιστορία σου, πόσα έχεις, πόσα ξέρεις, ποιός είναι ο κύκλος σου και τι μπορείς να δείξεις. Έχει σημασία το τι μπορείς να αντέξεις. Το πόσο ψύχραιμη είσαι. Το τι λύσεις θα βρεις. Το πως θα προστατέψεις και θα φροντίσεις το παιδί σου. Το τι αποφάσεις θα πάρεις. Και το κυριότερο: το πως θα δράσεις και θα αντιδράσεις.

Και ενώ ήμουν εκεί, με τις ώρες να περνούν, εγκλωβισμένη μακριά από τη βάση μου, σκεφτόμουν το σπίτι μου, τη ζωή μου, τους άλλους ρόλους μου. Σκεφτόμουν πως θα διευθετήσω την εβδομάδα που έρχεται και που θα είναι η τελευταία πριν τις διακοπές. Σκεφτόμουν πως θα τα καταφέρω να είμαι εκεί για τους θεραπευόμενούς μου παρούσα φυσικά αλλά και ψυχικά. Οι εβδομάδες πριν τις διακοπές πάντα είναι δύσκολες στις ψυχοθεραπείες γιατί ανασύρουν συναισθήματα εγκατάλειψης.

Και για εμένα εκεί φαίνεται ο καλός καπετάνιος - στις φουρτούνες. Και επειδή θέλω να θεωρώ τον εαυτό μου καλό καπετάνιο, κράταγα το χεράκι του στην παλάμη μου, χάϊδευα το κεφαλάκι του και ήξερα οτι είμαι πρώτα μαμά αλλά όχι μόνο αυτό. Επανεκτίμησα το σπίτι μου, την ασφάλεια, την οικειότητα, τις μυρωδιές και πήγαινα σπίτι μου κάθε μέρα για να νιώσω "κεντραρισμένη" και να κάνω επαφή με την πραγματικότητα. Όχι δε θα "ιδρυματοποιηθώ", θα έχω τη σκέψη μου σε επαγρύπνηση, την ψυχραιμία μου και την ευελιξία μου σε ετοιμότητα.

Η ζωή ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ και εμείς δεν την ορίζουμε όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Το μόνο που ορίζουμε είναι η απόφασή μας σε κάθε στιγμή. Και έτσι μαζί με τη ζωή ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ.

Και για να μην σας κρατάω σε αγωνία, ο μικρός είναι τώρα εντάξει και κοιμάται στα σεντονάκια του, στο κρεββατάκι του με δυο γονείς στο σαλόνι σοφότερους και αδίστακτους στο να τον αγαπάνε και να τον προστατεύουν.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΜΑΔΕΣ!

Το www.babyspace.gr παρουσιάζει τις Ομάδες για Νέες Μαμάδες με μια συνέντευξη μου.

Όσες ενδιαφέρεστε μπορείτε να τη διαβάσετε στο http://www.babyspace.gr/Article/group_therapy_maternity/145-2891.html .

Αυτό πρέπει να είναι και το συντομότερο post που έχω γράψει!

Τζούλια Κρίστεβα (2)- Το Μητρικό Πάθος

Άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα. Σας είχα υποσχεθεί μια μικρή αναφορά σχετικά με την παρουσίαση της Τζούλια Κρίστεβα στο Διεθνές Ψυχαναλυτικό Συνέδριο που έγινε στη χώρα μας πριν δυο εβδομάδες.

Πήγα λοιπόν σε μια κατάμεστη αίθουσα. Απο κοντά η Τζούλια Κρίστεβα δυναμική και έντονη, είχε το λόγο της υπο τον πλήρη έλεγχό της με αίσθηση καθαρά γυναικεία. Κάποιες γυναίκες ξέρουν να στέκονται στο ύψος του φύλου τους και η Κρίστεβα κατά την άποψή μου είναι μια από αυτές.

Το θέμα της ομιλίας της ήταν το "Μητρικό Πάθος". Τίτλος "πιασάρικος" αλλά και άμεσος.

Η μητρότητα είναι παθιασμένη λέει η Κρίστεβα. Ήδη απο την εγκυμοσύνη, η μητέρα είναι παθιασμένη με τον εαυτό της (η έγκυος στρέφει την προσοχή και την ενέργειά της προς τον εαυτό της και το παιδί της που αντιλαμβάνεται ως μέρος του εαυτού της).

Κάποια στιγμή μάλιστα είπε οτι εγκυμονούμε την τρέλα.

Τι εννοούσε;

Εννοούσε οτι με τη μητρότητα η γυναίκα μπαίνει σε ακραίες συναισθηματικές καταστάσεις. Εκεί λοιπόν έχει δυο επιλογές: να καταφέρει να απεγκλωβιστεί απο το "μητρικό της πάθος" δηλαδή να το μεταβολίσει (θα σας πω πιο κάτω τι είναι αυτό), ή να περιπέσει σε καταστάσεις οριακότητας, διαστροφής, υστερίας. Η εμπειρία της μητρότητας φέρνει τη γυναίκα στα όρια της ταυτότητάς της: τη ναρκισσιστική εγκυμοσύνη, εκεί που είμαστε ένα με το παιδί διαδέχεται η μητρότητα και ο διαχωρισμός. Η μητέρα αναρωτιέται ... Ποιά είμαι τώρα;

Η Κρίστεβα λέει οτι το μητρικό πάθος θα πρέπει να μεταβολιστεί: όλες αυτές οι έντονες συναισθηματικές καταστάσεις, η κρίση της ταυτότητας, το "κόψιμο στα δυο" μητέρας και παιδιού, η αγάπη και το δέσιμο, το μίσος και η επιθετικότητα απέναντι στο παιδί, το σεξουαλικό σώμα και η κοινωνική καταπίεση του να επιλέξει μια γυναίκα να είναι Παναγία (μητέρα) ή πόρνη (ερωμένη), όλα πρέπει κάπως να περάσουν από ψυχική επεξεργασία για να γλιτώσει μια μητέρα-γυναίκα την τρέλα.

Πως δουλεύονται;

Απο την προσωπική και επαγγελματική μου πείρα, σταδιακά.

Κατα την Κρίστεβα, η μητέρα πρέπει να απο-παθιαστεί. Να δει το παιδί της ως έναν ξένο και να επενδύσει και σε άλλες σχέσεις.

Τι είναι αυτά που μας λες Ελληνίδα μάνα; Να δω το παιδί μου ως έναν ξένο;

ΝΑΙ.

Ως έναν ξένο-διαφορετικό-απο-εμάς. Έναν (η μια ξένη) ξένο που θα του δώσεις χώρο να υπάρξει με το δικό του τρόπο. Που θα διαβάσεις τα σημάδια του/της για να τον/την εξυπηρετήσεις. Θα πας στην άκρη και θα του/της δώσεις χώρο να σε "αναπαραστήσει" (να φτιάξει την εικόνα σου μέσα του, στη φαντασία του, στο συναίσθημά του) όπως θέλει. Θα τον/την αφήσεις να αναπνεύσει, δε θα είσαι απο πάνω. Θα καθοδηγείς δεν θα εξουσιάζεις.

Δε διαφέρουμε και τόσο με το παιδί μας σε αυτό που καλούμαστε να κάνουμε: αυτό πρέπει να φτιάξει σιγά-σιγά τη δική του ταυτότητα και εμείς να ανασυγκροτήσουμε τη δική μας (αυτή η παλιά που είχαμε χάθηκε στο σεισμό της μητρότητας). Είμαστε μητέρες και είμαστε γυναίκες. Το σώμα μας είναι γυναικείο, μητρικό και σεξουαλικό. Δεν χρειάζεται να είμαστε μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Να αποκλείσουμε το γυναικείο για το μητρικό. Μέγα λάθος οτι αυτά τα δυο είναι χωριστά. Δεν ισχύει. Αντίθετα το ένα τρέφει το άλλο.

Είμαστε και εμείς ξένες απο τα παιδιά μας. Στην πραγματικότητα είμαστε. Δυο άνθρωποι.

Δεν κάναμε εμβόλιο. Έκανε εμβόλιο. Δεν "περάσαμε" στο πανεπιστήμιο. Πέρασε στο πανεπιστήμιο. Δεν είμαστε χαρούμενοι. Είμαι χαρούμενη......

Η φύση της μητρότητας είναι "εφήμερη". Είμαστε εκεί για να μας αφήσει. Και θα είμαστε πάντα εκεί για να μας αφήνει. Όταν απογαλακτίζεται, όταν περπατάει, όταν πάει παιδικό σταθμό και αργότερα σχολείο, όταν μας εναντιώνεται και μας κλείνει την πόρτα στα μούτρα, όταν βρίσκει σύντροφο και όταν φύγει απο το σπίτι. Πονάει. Πολύ. Κάθε βήμα. ΄Ομως αυτό είναι το "ηθικό θάρρος της μητρότητας" που μας παρουσίασε η Κρίστεβα:" να έχει διάρκεια μέσα από νέα ξεκινήματα". Έτσι άλλωστε όρισε την ελευθερία - ως ικανότητα να ξεκινάς. Και για εμένα ως μητέρα,ως γυναίκα, και ως επαγγελματία το νέο ξεκίνημα γίνεται απο τον εαυτό, και θέλω αυτός να είναι ελεύθερος- ικανός δηλαδή να ξεκινά και να ξαναξεκινά.....

Τα Γυναικεία και Ψυχαναλυτικά της Τζούλια Κρίστεβα

Αυτό το post είναι ενημερωτικό!

Αυτές τις ημέρες έχουμε την τιμή σα χώρα και σαν ψυχαναλυτές να φιλοξενούμε τη Τζούλια Κρίστεβα - συγγραφέα, ψυχαναλύτρια, γλωσσολόγο, καθηγήτρια. Η Κρίστεβα βρίσκεται στην Αθήνα ως συμμετέχουσα στο Διεθνές Συνέδριο Ψυχανάλυσης που διοργανώνει η Ελληνική Εταιρεία Ψυχαναλυτικής Ψυχοθεραπείας. Η Κρίστεβα πραγματεύεται συνήθως γυναικεία θέματα σχετικά με τη σεξουαλικότητα, το ρόλο μας αλλά και τη μητρότητα.

Σας παραθέτω links απο εφημερίδες που δίνουν πληροφορίες για την Κρίστεβα.

Εγώ θα την παρακολουθήσω από κοντά στο Συνέδριο να μιλάει για το "Μητρικό πάθος" , και αν μπορέσω θα μεταφέρω εδώ κάποια νοήματα χωρίς ψυχαναλυτική αργκώ.

Πέραν αυτού, για όσους ενδιαφέρεστε, θα γίνει την Πέμπτη στις 19:00 μια συνομιλία της Κρίστεβα με τον Ντ. Στερν, στο Μέγαρο Μουσικής (προεδρεύουν ο Γ.Βασλαματζής και η Μ. Αϊζενστάιν)

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=19/10/2010&id=215092

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=361253&dt=17/10/2010

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_17/10/2010_418673

THE MOTHERLY ART OF SELF DOUBTING ...

Ξανά μαμαδοσυζήτηση αγαπητές Women του WomenSpace. Δεν είναι ένα θέμα που με αγγίζει βαθιά μόνο στο σπίτι αλλά και στο γραφείο. Συγκεκριμένα σήμερα συνέβη κάτι που έβαλε το τελευταίο κομμάτι στο παζλ και συμπληρώθηκε η εικόνα... (για αυτό θα σας πω σε λίγο).

Αυτό τον καιρό προετοίμαζα τις Ομάδες για Εγκύους και Νέες Μαμάδες. Διάβαζα άρθρα επί άρθρων, παρακολουθούσα συζητήσεις στο ίντερνετ και επισκεπτόμουν μπλόγκς. Πολλά μπλογκς...

Αρχικά σκεφτόμουν να δώσω τον τίτλο "Mummy Wars!", όμως το ξανασκέφτηκα. Τελικά δε με ενδιέφερε τόσο το φαινόμενο της αντιπαράθεσης μεταξύ των μαμάδων και των 2 βασικών στρατοπέδων, αλλά το πάθος με το οποίο οι γυναίκες εκφράζονται, τη σκληρότητα με την οποία απαντούν κάποιες φορές η μια στην άλλη, την αίσθηση της κάστας όταν συμφωνούν και γενικότερα την αίσθηση οτι τα "περί μητρότητας" είναι ένα καυτό μα πολύ καυτό σχεδόν πυρακτωμένο θέμα. Και ξέρετε κάτι; Τον εαυτούλη μου δεν τον βγάζω ξέχωρα απο την ομήγυρη. Διαβάζοντας μου δημιουργούνταν καυτά, πολύ καυτά συναισθήματα.

Και έκατσα και σκέφτηκα. Να σας αποκαλύψω δε οτι η "μητρότητα" είναι επίσης και μια άλλη λέξη για την "γυναικεία σεξουαλικότητα" καθώς και την "ταυτότητα".

Επαναλάβετε μετά απο εμένα:

Μητρότητα

Σεξουαλικότητα

Ταυτότητα

Νομίζω αρχίζετε και παίρνετε μια εικόνα γιατί το θέμα είναι HOT.

Η γυναίκα δηλώνει κάτι μέσα από τα μητρικά (ή τα μη μητρικά).

Δηλώνει το ποιά είναι, το πόσο μπορεί να σταθεί στη σεξουαλική της ταυτότητα ή να την αποφύγει, το αν θα είναι σαν τη μητέρα της ή όχι, αν μπορεί να διαφοροποιήσει τον εαυτό της ή να παραμείνει συγχωνευμένη με την πρώτη της οικογένεια, αν μπορεί να υπάρχει χωρίς να είναι μητέρα, αν μπορεί να "κάνει παιδιά". Αν, αν, αν...

Αν τελικά είναι Άξια.

Άξια για ποιόν; Για τον εαυτό της; τους γύρω της; την κοινωνία; Και Άξια με ποιά standards;

Οι γιαγιάδες μας ήταν άξιες αν είχαν νοικοκυρεμένο σπίτι, καλοταϊσμένα και καλοχτενισμένα μωρά, φαί πάνω στο τραπέζι και τον παππού "ευχαριστημένο".

Οι μαμάδες μας ήταν άξιες αν μας είχαν σε "πρόγραμμα" αν μας έδιναν γάλα σκόνη και αν μας άφηναν να σκούζουμε για να μην κακομάθουμε...

Εμείς ήμαστε άξιες αν θηλάζουμε για χρόνια πολλά, αν "φοράμε" τα παιδιά μας με μάρσιπους και αν κοιμόμαστε μαζί τους.

Είδατε πως αλλάζουν οι καιροί;

Και η δική σου η φωνή που είναι;

Που είναι η φωνή της γιαγιάς που ήθελε να μάθει γράμματα;

Ή της μαμάς μας που ήθελε να θηλάσει;

Ή η δική μας που είναι διψασμένη για χάδι και μαθημένη να είναι ω! τόσο "προγραμματισμένη" να κάνει "επανάσταση" και να βρίσκει απαντήσεις στο ίντερνετ;

Παρατηρείτε οτι η ανάγκη της γιαγιάς να διαβάσει έγινε στόχος της μαμάς μας να μορφωθεί /δουλέψει και άρα να μας "προγραμματίσει" εμάς να μην την ενοχλούμε; Και μήπως η καταπιεσμένη ανάγκη εγγύτητας της μαμάς μας δεν έγινε στόχος δικός μας στα παιδιά μας; Και τα δικά μας παιδιά; Ποιά ανάγκη μας θα κάνουν στόχο τους;

Εδώ σας αφήνω και πιάνω το τι έγινε σήμερα στο γραφείο για να σας πω επιτέλους αυτό που θέλω (στο τέλος- μη βιάζεστε...).

Σήμερα λοιπόν ήταν η τρίτη μέρα που μια θεραπευόμενη μετά από 4 χρόνια ψυχοθεραπείας ξάπλωσε πια στο "ντιβάνι". Τελευταία είχε "κολλήσει" και αρνούταν να "προχωρήσει" τόσο που τα συμπτώματα άρχισαν να γίνονται σωματικά: την έπιανε η μέση της, ο ώμος, ο αυχένας.. Σταμάταγε δηλαδή την ψυχική της δράση με το σώμα της. Εκεί είχα την έντονη αίσθηση οτι έπρεπε να "ξαπλώσει"- να αφεθεί και έτσι της το πρότεινα. Το έκανε με περιέργεια που όμως πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε μια έντονη συναισθηματική κατάσταση. Θυμήθηκε τη μητέρα της που της μάθαινε κολύμπι και που την έριχνε στο νερό χωρίς μπρατσάκια "για να μάθει" ενώ η μικρή φοβότανε και έκλαιγε.... Έτσι ένιωθε και εμένα τώρα: απαιτητική και αναίσθητη που την έριχνα στα βαθιά αλλάζοντάς της τις συνήθειες, ανεβάζοντας τον πήχυ, δυσκολεύοντάς τη. Δε με έβλεπε, είχε χάσει την ασφάλειά της και την υποστήριξή μου, ένιωθε μόνη και με αισθανόταν απόμακρη.

Όσο μίλαγε αναρωτιόμουν; Έκανα καλά; Μήπως την πήγα πολύ γρήγορα; Και η διαίσθησή μου; Η λογική μου τι έλεγε; Τώρα πως θα το χειριστώ; Πρέπει να αντέξω το άγχος μου σκέφτηκα. Πιστεύω οτι έπραξα σωστά και αν το αντέξω και εγώ (γιατί με το ασυνείδητο ποτέ δεν ξέρεις), θα το αντέξει και εκείνη. Αν είμαι κοντά της και την αφουγκράζομαι, θα είναι ασφαλής. Και ναι αν χρειαστεί θα τροποποιήσω.

Στο δρόμο για το σπίτι, μου ήρθε η επιφοίτηση: Αν κάτι με έκανε σχεδόν να θυμώσω σε όλα αυτά τα μπλόγκ ήταν η "σιγουριά". Η ακραία "αυτοπεποίθηση" που είχαν οι μαμάδες για τα όσα πράττουν. Το "not questioning"- η μη ερώτηση, η μη αυτο-κριτική, η μη διάθεση να πληγώσουν τον εαυτό τους και να συνειδητοποιήσουν τα λάθη τους. Τις κακίζω;

ΟΧΙ.

Τις καταλαβαίνω και τις πονάω. Είμαι και εγώ έτσι κάποιες φορές. Το έχουμε ανάγκη εμείς οι μαμάδες να "ξέρουμε" που πατάμε. Να βρίσκουμε υποστήριξη για αυτά που κάνουμε, να τα δικαιολογούμε με άρθρα, έρευνες, οργανισμούς, ειδικούς. Το έχουμε ανάγκη γιατί βρισκόμαστε μέσα στο μάτι του κυκλώνα: σε άγνωστα νερά, με τα δικά μας τραύματα, με τις πραγματικές και συναισθηματικές απαιτήσεις ενός νέου ανθρώπου που είναι καλώς ή κακώς στο "έλεός"μας.

Όμως... Τα παιδιά δεν είναι υπόθεση "ρεύματος" εποχής, ούτε το google έχει παιδιά όπως έγραψε μια γυναίκα στο "Reflections of Motherhood" http://www.youtube.com/watch?v=taDqKWWPDAY. Το καλύτερο που μπορώ να κάνω (εγώ τουλάχιστον) είναι να χαράζω το δρόμο που πιστεύω ως μαμά, να είμαι γενναία στην αυτοκριτική μου και τα σφοδρά κάποιες φορές αποτελέσματά της, και να αντέχω να βάζω τον εαυτό μου να αμφισβητεί (αλλά στο τέλος να αποφασίζει) τις πράξεις και τις προθέσεις μου. Έτσι σκοπεύω να μάθω από τα λάθη μου, να τροποποιώ όπου με πιάνω "εκτός", και να αφήσω χώρο στο παιδί μου να γίνει όσο μπορεί αυτό που ήρθε να γίνει.

Θέτω λοιπόν στο τραπέζι το "self doubting". Και πιστεύω ακράδαντα (!) οτι είναι ένα από τα συστατικά μιας "αρκετά καλής" μητέρας. 'Η μήπως όχι;

A Corpse in the Playground...

Έχω ρέντα στους ανατριχιαστικούς τίτλους τελευταία. Όμως έτσι ένιωσα όταν προχθές πήγα το μικρό στις "κούνιες"/παιδική χαρά/αγγλιστί playground.

Σέρνω το καρότσι και μαζί με αυτό εμένα, φτάνω, βάζω το παιδί στην κούνια, κοιτάζω γύρω μου...Όλες οι γυναίκες (μαμάδες) πτώματα... Η διπλανή λέει πως είναι άυπνη και μιλάει σε μια άλλη που κοιτάζει στο κενό και κουνάει μόνη της ρυθμικά μια κουδουνίστρα (το παιδί με το καρότσι είναι μπροστά της), εκείνη όμως φαίνεται πως προσπαθεί να νανουρίσει τον εαυτό της... Παρά την κούραση που νιώθω, βρίσκω το σκηνικό αλμοδοβαρικό και αρκετά αστείο. Αυτό μου δίνει μια κάποια ζωή και εκεί που κουνάω και εγώ ρυθμικά το γιό μου αρχίζω να κάνω πραγματική επαφή μαζί του. Του γελάω, του πιάνω τα πόδια όταν η κούνια έρχεται προς εμένα, και αρχίζουμε μαζί να κάνουμε "βλακείες". Ευχαριστιέμαι αυτές τις στιγμές. Σταματάω να είμαι το κινητό πτώμα-που-τα-κάνει-όλα-και-έχει-τα-νεύρα-του, δε νιώθω χίλια κομμάτια συνδεδεμένα από μια αόρατη κλωστή, ούτε όλα τα κυτταρά μου σε "hibernating mode" όπως το laptop.

Πιάνω συζήτηση με μια γιαγιά (που μου φαίνεται σαφώς πιο ακμαία), της λέω, "κοιτάξτε, όλες οι μαμάδες πτώματα είναι", και μου λέει "ναι παιδί μου, όλο το βάρος στη γυναίκα πέφτει. Παλιά ήταν καλύτερα, τώρα δουλεύετε κιόλας-δεν μπορείς να τα κάνεις όλα". Ανακουφίζομαι. Έχει δίκιο και αυτό είναι απελευθερωτικό. Θα μου πεις περίμενες από μια τυχαία μεγαλύτερη γυναίκα να ακούσεις μια απλή αλήθεια; Ναι. Γιατί καμιά φορά τα απλά και τετριμμένα τα ξεχνάμε, ψάχνοντας να βρούμε το φιλοσοφημένο.

Αλλά, θα ξέρετε τώρα οτι η ιστορία προς τα εκεί βαδίζει (δεν αντέχω να μην πω και τη "φιλοσοφημένη" σκέψη μου).

Βάζω τον μικρό στο καρότσι να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Και αρχίζω να σκέφτομαι ελευθεροσυνειρμικά (ελεύθερος συνειρμός-Freud)." Corpse-in-the-playground", το τραγούδι των Air "Playground Love" (http://www.youtube.com/watch?v=V1UZCflaB8Q), που είναι απο την ταινία Virgin Suicides, και λέει:

"..and you're my favorite flavor

Love is all, all my soul
You're my playground love" και συνεχίζω...

my favourite flavour - η αγαπημένη μου γεύση, και σκέφτομαι όλους αυτούς τους ανθρώπους που είναι η αγαπημένη μου γεύση, πόσο "άγευστη" μπορεί να γίνει η καθημερινότητα αν δεν την προσέξεις (συνεχίζω τον συνειρμό)- τσιχλόφουσκα καρπούζι- και τελικά καταλήγω οτι αυτό που μας λείπει και που καταντάμε "πτώματα στην παιδική χαρά" είναι όχι μόνο ο χρόνος αλλά το "παιχνίδι" (play) στη γειωμένη μας πραγματικότητα (ground). Σκέφτομαι μετά (πολύ σκέψη έχει πέσει στα σπασμένα πεζοδρόμια της περιοχής μου), πως το "playground" είναι και ένας χώρος οριοθετημένος. Σου φέρνει στο μυαλό μια παιδική χαρά αλλά και το μέρος στο σπίτι που παίζει ένα παιδί. Ένας οριοθετημένος χώρος. Ο D.W. Winnicott (ψυχαναλυτής και παιδίατρος) μίλησε για το transitional object (μεταβατικό αντικείμενο) και μαζί με αυτό για το transitional space (μεταβατικός χώρος). Το μεταβατικό αντικείμενο είναι για ένα παιδί η κουβερτούλα ή το αρκουδάκι που σέρνει μαζί του παντού και που δεν αποχωρίζεται (γιατί είναι το αντικείμενο/μετάβαση από την πραγματική μητέρα στη συμβολική) . Ο μεταβατικός χώρος (και εδώ θέλω να μείνω) είναι ένας εσωτερικός ψυχικός χώρος όπου συμβαίνουν οι αλλαγές και ανακατατάξεις μας. Είναι αυτό που κάνει το απίθανο πιθανό, το μαγείρεμα της ψυχής, η δοκιμή, η φαντασία και το παιχνίδι... Αναρωτιέμαι, δε θα ήταν χρήσιμο (όχι μόνο στις μαμάδες) σε όλες εμάς τις γυναίκες, να δούμε αυτόν τον μεταβατικό χώρο ως playground καμιά φορά; Να παίξουμε με μια ιδέα, μια φαντασία, μια τρέλα ή μια βλακεία, να γίνουμε πειραχτήρια, να σταματήσουμε να παίρνουμε τους άλλους, τη λάντζα, τον εαυτό μας, τα οικονομικά, την κούραση στα σοβαρά και απλά να παίξουμε; Να παίξουμε νοερά ή πραγματικά. Χωρίς ενοχές. Χωρίς προθεσμίες. Χωρίς Φόβο αλλά... με πολύ Πάθος.

Η Ομελέτα

Διάβασα σήμερα ένα πολύ καλό άρθρο της Ρίκας Βαγιάνη σχετικά με τα ωάρια, την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή και τα ηθικά διλήμματα του ζητήματος (http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=70&smid=382&ArticleID=3914&reftab=37).

Έχοντας ενασχόληση με τα γυναικεία, τα της σεξουαλικότητας και της μητρότητας, τα της επιθυμίας, της φαντασίωσης και της πραγματικότητας, έχω προβληματιστεί πολύ πάνω σε αυτό το θέμα. Στο γραφείο είχα μερικά περιστατικά (φευγαλέα- θα δείτε γιατί), γυναικών που ήθελαν να γίνουν μητέρες πάση θυσία. Ταλαιπωρούσαν το σώμα τους με εξωσωματικές τη μια πάνω στην άλλη απνευστί, αγχωμένες για τον "πελαργό που τις είχε ξεχάσει". Αυτό που δε συνειδητοποιούσαν ήταν η ανάγκη τους για καταστροφή του ίδιου τους του εαυτού. Του σώματος, της γυναικείας τους υπόστασης. Τα φαντασιακά τους παιδιά θα γέμιζαν όλα τα κενά- τις τρύπες που ένιωθαν πως είχαν στη μήτρα τους, τις λακκούβες της ψυχής τους, τις μητέρες που κοίταζαν λίγο πιο πέρα από αυτές, καθρεφτίζοντας στα μωρά τους το δικό τους άδειο....

Οι γυναίκες υποφέρουν με αυτά. Με την αγάπη που δεν έρχεται, με το θυμό που δεν εκδηλώνεται με τη λαχτάρα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν.

Ξέρω γυναίκες που πόνεσαν το σώμα τους και την ψυχή τους περιμένοντας το θετικό αποτέλεσμα και που έκαναν παιδιά γερά και ευτυχισμένα. Έχω ακούσει για γυναίκες που τις "έσυραν" απ'το μαλλί για να γίνουν μητέρες. Άλλες μητέρες που "δανείστηκαν" το σώμα μιας άλλης ή τα ωάρια.

Μπορούν να γίνουν χίλιοι δυο συνδυασμοί στην ομελέτα....

Αυτό που ξεχνάμε όμως είναι ο Ψυχικός Χώρος. Κάθε γυναίκα έχει την εσωτερική της "τάξη" (ή αταξία) πραγμάτων. Τις δικές της φαντασιώσεις για το σώμα της, τις ικανότητές της, τις επιθυμίες της, τα αυγά της.

Δε νιώθει σαν η "άλλη" γυναίκα, μια γυναίκα που κυοφορεί το ωάριο μιας "ξένης" γονιμοποιημένο από τον δικό της άντρα;

Δε νιώθει απώλεια μια γυναίκα που παρακολουθεί μια άλλη για 9 μήνες να κυοφορεί τον ολόδικό της καρπό; Να φουσκώνει η ξένη και εκείνη να βλέπει;

Και αυτή η "ξένη", πως να νιώθει άραγε που έχει μέσα της το "ξένο"; Πως να νιώθει όταν το δίνει μακρυά και μένει με το ορμονικό χάος;

Ανακούφιση; Πόνο; Απώλεια;

Τι γίνεται όταν τα ωάρια είναι της αδελφής ή το σώμα που κυοφορεί της μητέρας μας; (Για να παραμείνουμε στην ομελέτα και να μην πιάσουμε το θέμα με τα σπερματοζωάρια).

Πως είχαν φανταστεί τις εγκυμοσύνες τους αυτές οι γυναίκες; Το δρόμο προς το σπίτι τους μετά το μαιευτήριο;

Ίσως είμαι σκληρή που βάφτισα το post αυτό "Ομελέτα". Και ναι μιλάω από την (προνομιούχο;) θέση μιας σύλληψης φυσικής, μιας εγκυμοσύνης όμορφης και ενός παιδιού που έχει τα φρύδια μου και είναι καρμπόν του άντρα μου. Όμως αυτό που θέλω να πω είναι οτι τα "σπασμένα αυγά" χωρίς σκέψη και κατανόηση, μόνο σε "σπασμένες αγκαλιές" μπορούν να οδηγήσουν. Είτε σε αυτές που έρχονται είτε απο αυτές που φεύγουν.

Και αν άφησα κάποια περίπτωση γονιμοποίησης απέξω, συγχωρήστε με, η έμφασή μου είναι στον ψυχικό χώρο μιας γυναίκας και στο τόσο ευαίσθητο θέμα της μητρότητας και της σεξουαλικής μας ταυτότητας.

Υ.Γ Να σημειώσω οτι για το άρθρο της κ.Βαγιάνη ενημερώθηκα από το http://www.facebook.com/mamadesmpampades?ref=ts

Νέες Μητέρες: Ανθρώπινες όχι Άγιες…

Σκεπτόμενη τι τίτλο να βάλω στο δικό μου σχολιασμό για τις δυσκολίες των νέων μαμάδων κατέληξα στο να δώσω ήδη από την αρχή την ουσία συμπυκνωμένη: "ανθρώπινες όχι άγιες", δηλαδή "αρκετά καλές μαμάδες" όχι "τέλειες".  Το νούμερο ένα συνοδευτικό του άγχους μιας νέας μαμάς (που ενδιαφέρεται) είναι οι ΕΝΟΧΕΣ.... Το κάνω καλά; Προσφέρω αρκετά στο παιδί μου; Είμαι αρκετά εκεί για αυτό; Μήπως το κακομαθαίνω; μήπως μήπως μήπως.... Σαν να μην αρκούν οι εσω-ενοχές, έχει και τις έξω-ενοχές (η δική της μαμά, η πεθερά, η φίλη, ο σύζυγος, οι εκπομπές, τα περιοδικά κλπ).  Η πίεση είναι υπερβολική μέσα-έξω, η ευθύνη για το παιδί αντικειμενικά μεγάλη, το σπίτι θέλει φροντίδα, η εργασία, τα οικονομικά, ο σύντροφος, οι λογιαριασμοί, τα μαλλιά, τα ρούχα που δεν μπαίνουν, ο προσωπικός χρόνος που περιορίζεται.... Δε νομίζω οτι χρειάζεται να αναφέρθώ και αλλού για  να καταλάβουμε οτι μια νέα μητέρα είναι σαν ένας νέος οδηγός που καλείται απο το πρώτο μάθημα να βγει στην Εθνική οδό.

Και ξέρετε ή αν δεν ξέρετε, μάθετε οτι η ένταση φέρνει και επιθετικότητα.  Μεγάλο κεφάλαιο φορτισμένο με ένα σωρό ταμπού: η μητέρα είναι καλή, γλυκιά, καταπληκτική και η κοινωνία δεν της επιτρέπει να είναι επιθετική. Ε!, τα νέα είναι οτι η μητέρα είναι επιθετική προς το μωρό της όταν κλαίει γοερά και εκείνη είναι κουρασμένη, προς το σύντροφό της που "τα ακούει" είτε νοερά είτε εξωστρεφώς, προς τον ίδιο της τον εαυτό (οι ενοχές που λέγαμε) και γενικά προς το σύμπαν όλο (που μπορεί κάποιες φορές να μην ευθύνεται ή που πυροδοτεί αλυσιδωτές αντιδράσεις). Και ναι, έχει κάθε δικαίωμα να νιώθει έτσι.  Δεν βοηθά βέβαια ούτε τον εαυτό της ούτε τις σχέσεις με το μωρό ή τους γύρω της να παραμένει έτσι. Τουλάχιστον όμως, ας αναγνωρίσουμε οτι μια νέα μητέρα νιώθει έτσι και είναι φυσικό. Αυτό είναι και το πρώτο βήμα για να μπορέσει να το κάνει όλο αυτό "κάτι", και να ξεφύγει από τα κλισέ της αγιότητας που το μόνο που καταφέρνουν είναι να δημιουργούν ψεύτικες σχέσεις με καταστροφικό περιεχόμενο. Τώρα το που βασίζεται η επιθετικότητα της κάθε γυναίκας-νέας μητέρας είναι ένα άλλο (τεράστιο) κεφάλαιο και ενώ υπάρχουν κοινοί συνήθεις ύποπτοι (σχέση με τη μητέρα της, σχέση με τη γυναικεία ταυτότητα, σεξουαλικότητα, προσωπικότητα), τελικά κάθε γυναίκα έχει τη δική της μοναδική ιστορία.

Κάθε νέα μητέρα έχει επίσης τα δικά της πιστεύω, φαντασιώσεις, επιθυμίες κρυφές και μη για το πως θέλει να μεγαλώσει το παιδί της. Άλλη θέλει να θηλάσει λίγο, πολύ ή καθόλου. Άλλη θέλει να παρέχει υλικά αγαθά, άλλη ελευθερία και άλλη τη συνεχή παρουσία της στο παιδί της. Κάθε μητέρα λοιπόν έχει το δικό της τρόπο να δώσει και να υπάρχει για το παιδί της και αυτό πρέπει να γίνεται σεβαστό. Απόλυτα σεβαστό. Εδώ βέβαια υπάρχει μια πολύ σημαντική λεπτομέρεια: τα παιδιά χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα πράγματα ιδιαίτερα κατα τον πρώτο χρόνο της ζωής τους όπου μπαίνουν τα θεμέλια του βασικού τρόπου σχετίζεσθαι, και η μητέρα είναι ο πρώτος άνθρωπος που βάζει αυτά τα θεμέλια μαζί με το παιδί της. Προσέξτε δε λέμε οτι η μητέρα φτιάχνει τον τρόπο σχετίζεσθαι του παιδιού, αλλά το ζευγάρι (μητέρα -παιδί). Όπως είπε και ο Winnicott (ψυχαναλυτής-παιδίατρος), δεν μπορούμε να μιλάμε για μητέρα χωρίς μωρό και για μωρό χωρίς μητέρα. ΄Ετσι λοιπόν, ενώ κάθε ζεύγος είναι διαφορετικό, υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι κοινά και πρέπει εμείς οι μαμάδες να τα έχουμε στο μυαλό μας:  το να αφουγκράζεσαι τις ανάγκες του παιδιού σου και να τις ικανοποιείς άμεσα (ξεχάστε τα περί κακομαθημένου παιδιού), να είσαι εκεί σταθερά με το μυαλό,την καρδιά σου και το ένστικτό σου (και όσο περισσότερο γίνεται με τη φυσική σου παρουσία), να βάζεις το παιδί σου πρώτο και πάνω από τις δικές σου ανάγκες (όταν οι δυο ανάγκες έρχονται σε σύγκρουση), και να έχεις την πρόθεση να αναρωτιέσαι πάντα "για ποιόν το κάνω αυτό;" χωρίς να βιάζεσαι να απαντήσεις και όταν απαντάς να είσαι ειλικρινής, ανοιχτή και σκεπτόμενη απέναντι στον εαυτό σου ακόμα και αν αυτό σε πονάει.

Η μητρότητα δεν είναι "no brainer", το παιδί δε χρειάζεται μια διεκπεραιωτική σκλάβα, ούτε μια παιδούλα που δεν μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της και χρησιμοποιεί το παιδί της ως τρόπαιο ή ως αντικείμενο.  Κυρίως όμως δε χρειάζεται μια μάνα "του κουτιού" και της διαφήμισης με χαμόγελο colgate. Χρειάζεται μια μητέρα με τη δική της προσωπικότητα, τα δικά της λάθη (που τα κάνει και που προσπαθεί  όσο μπορεί να τα συνειδητοποιεί και να τα διορθώνει), τη δική της μοναδική αγάπη και προσπάθεια για ωριμότητα. Αν είχα λοιπόν μια συμβουλή να δώσω στις νέες μητέρες σαν επαγγελματίας θα σας έλεγα να είστε αληθινές με τον εαυτό σας και να ακούτε τι λέει το παιδί σας με το σώμα του, τους ήχους, τα μάτια και τις αγκαλιές ή το θυμό του.  Σα νέα μητέρα, το μόνο που μπορώ να πω είναι να προσπαθήσετε να είστε "αρκετά καλή" (ορολογία πάλι του Winnicott) και να ευχαριστιέστε όσο μπορείτε αυτή την εμπειρία που επιλέξατε συνειδητά ή ασυνείδητα....

Νέες μητέρες: Το Θυμωμένο Γράμμα της Ε.

Καιρό ήθελα να γράψω κάτι για τις νέες μητέρες και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν εντός και εκτός τους. Κάποιες φορές οι ευκαιρίες σε βρίσκουν, δεν τις δημιουργείς. Έτσι, όταν η παρακάτω φίλη μου έστειλε το γράμμα που απευθύνεται σε μια άλλη φιλενάδα της με την οποία είχαν μια διένεξη (υποθέτω μιας και δε γνωρίζω το περιστατικό) για να το αναρτίσω στο WomenSpace, δέχτηκα.  Διαβάζοντάς το έβλεπα πολλά θέματα που αντιμετωπίζει μια νέα μητέρα συγκεντρωμένα: την κούραση, την αϋπνία, το άγχος αποχωρισμού, το μητρικό έναντι στο ξένο γάλα, την "πιπίλα ή όχι", την επιστροφή στην εργασία ή την εξ'ολοκλήρου παρουσία της μητέρας, μα κυρίως τα ανείπωτα άγχη της γυναικείας φύσης και ταυτότητας.

Αποφάσισα λοιπόν σε μια πρώτη φάση να παρουσιάσω το γράμμα της Ε. και σε μια δεύτερη να σχολιάσω κάποια απο τα θέματα που θίγονται αλλά κυρίως να μιλήσω συνδυασμένα σα μητέρα και σαν ψυχολόγος για τα όσα ζει και θα ήταν καλό να σκεφτεί μια νέα μητέρα.

ΤΟ ΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ Ε.

"Φιλενάδα καλησπέρα,

Παίρνω τη πρωτοβουλία να σου γράψω αυτό το e-mail γιατί ακόμα και σήμερα δεν έχω ξεχάσει τη συζήτηση που είχαμε τη προ περασμένη Κυριακή στο σπίτι της κοινής μας φίλης.

Αναστατώθηκα πολύ από τα όσα μου είπες και τον τρόπο που αντέδρασες και ακόμα δε μπορώ να πιστέψω τα λόγια σου.

Να σου θυμήσω πως ήρθες να με χαιρετήσεις, ενώ κρατούσα στα χέρια μου την Α. και με ρώτησες τί κάνει. Σου απάντησα πως περνάει μια περίοδο λίγο δύσκολη (το γνωστό και ως "άγχος αποχωρισμού", το οποίο παρεπιπτόντως δεν αναφέρεται σε κάποιον αποχωρισμό συγκεκριμένα - όταν έρθει η ώρα να το αντιμετωπίσεις θα βρεις τις απαντήσεις και για αυτό)και ως εκ τούτου είναι περισσότερο προσκολλημένη στο στήθος.

Με έκφραση οίκτου προς το παιδί μου μου απάντησες "Μα γιατί το κάνεις αυτό στο παιδί;" και ρωτώντας σε, χωρίς να μπορώ να καταλάβω τί ήταν αυτό το τόσο τρομερό και καταστρεπτικό που κάνω στο παιδί μου, μου είπες πως θηλάζω ένα παιδί όταν αυτό έχει βγάλει δόντια και ως αποτέλεσμα του καθυστερώ την ανάπτυξή του, το "κρατάω πίσω", όπως χαρακτηριστικά μου απάντησες.

"Δεν έχεις δικαίωμα να το κάνεις αυτό,σε ένα αθώο παιδί για να καλύψεις τα δικά σου συναισθηματικά κένα" προφανώς θα σκεφτόσουν την ώρα που μου τα έλεγες αυτά.

Αυτό πάλι το είδες κάπου? Το άκουσες σε κάποια μεσημεριανή εκπομπή?

Όχι.Ούτε το διάβασες σε κάποιο άρθρο επιστημονικού περιοδικού παιδοψυχιατρικής, εξελικτικής ψυχολογίας, ή παιδιατρικής. Ούτε καν σε κάποιο περιοδικό για γονείς κρεμασμένο από ένα μανταλάκι σε κάποιο περίπτερο.

Οχί.

Σου "το είπαν". Ποιοί?Πότε?Γιατί? Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως το έγκλημα πρέπει να σταματήσει, και αφού δεν το έχει κάνει κανείς άλλος μέχρι τώρα, θα το κάνεις εσύ.

Δεν θα αναλύσω το πόσο μπορεί να ενοχλήσει, εώς και να διαλύσει μια τέτοιου τύπου κριτική μια μάνα που για να μεγαλώσει ένα παιδί σωστά έχει να αντιμετωπίσει εκτός των κατ' επιλογήν της δυσκολιών (της αυπνίας, της απομόνωσης και της πνευματικής και σωματικής κούρασης) και τη κοινωνία ολόκληρη που της κάθεται εμπόδιο σε όλη της τη προσπάθεια να αναθρέψει ένα παιδί, όχι με την ευκολία που επιτάσσει η μόδα των τελευταίων 150 χρόνων, αλλά η ανατροφή των μερικών χιλιάδων ετών που βρίσκεται εν ζωή αυτό το είδος, ομοταξίας θηλαστικού, που είναι ο Homo Sapiens Sapiens, δηλαδή εμείς.

Δεν ήταν η - από το πουθενά - κριτική σου, εξάλλου, που με ενόχλησε τόσο, μιας και έχω συνηθίσει  - όπως και πολλές άλλες μανάδες - να δέχομαι θρασύτατα πυρά πανταχόθεν...

Πυρά που επέλεξα να να μη γεννήσω με καισαρική τομή, όπως κάποιος γιατρός εκβιαστικά μου υπέδειξε,

Πυρά που επέλεξα να μη φέρω στο κόσμο ένα παιδί υπο την επίρρεια και εκείνο μιας αναισθητικής ουσίας,προκειμένου να βγει "φράπα"(όπως η συντριπτική πλειοψηφία των μαιευτήρων ισχυρίζονται, για να συντηρούν τη πιο προσοδοφόρα μπίζνα στα επαγγέλματα υγείας),

αλλά να γεννήσω με πόνο και ιδρώτα όπως τόσα δισεκατομμύρια homo sapiens sapiens πριν από εμένα, και να βιώσω ως κορύφωση των κόπων μου, τη πιο σημαντική στιγμή στη ζωή μου νηφάλια, και παρούσα - ταλαιπωρημένη, αλλά και επιβραβευμένη με μια ανθρώπινη ζωή από τα σπλάχνα μου κατευθείαν στην αγκαλιά μου, στο στήθος μου.

Πυρά που επέλεξα να μην κάνω ύποπτα εμβόλια για ανύπαρκτες ασθένειες, όπως κάποιος άλλος γιατρός μου επέβαλλε,και να χρειάζομαι σήμερα ψευδή ιατρικά σημειώματα για να πάω το υγιές παιδί μου σε κατά τα άλλα μολυσμένους δημόσιους χώρους (σχολεία, κολυμβητήρια  κ.τ.λ).

Πυρά που επέλεξα να μη ταπώσω τα συναισθήματα του παιδιού μου με μια πιπίλα,αλλά να το αφήσω να εφράζει ελεύθερα τη χαρά, τη δυσφορία, το φόβο, και την ευχαρίστηση, και τα υπέροχα επιφωνήματα - προάγγελους της μελλοντικής ομιλίας του.

Πυρά που επέλεξα να σηκώνομαι και τις 3,4 μερικές φορές και 8 φορές που θα ξυπνήσει το βράδυ αντί να το αφήσω να κλαίει και έτσι να ενδώσω στις "περίτεχνες προσπάθειες" του μερικών μηνών βρέφους μου να με "δοκιμάσει",και να "κυριαρχήσει" υπέρ εμού (ε, ακόμα και αν είναι έτσι, χαλάλι σου κοριτσάρα μου!).

Πυρά που προσφέρομαι να μοιραστώ και εγώ και ο πατέρας της κόρης μου, με ιδιαίτερη χαρά το κρεββάτι μας, τον  "ιερό ναό" μας για τις ανήσυχες νύχτες του παιδιού μας, και επιτρέπω έτσι να καταπατήσει τα "συζυγικά μας δικαιώματα" με κίνδυνο να διαταράξει (εώς και να εξοντώσει, μη σας πω) την, κατά τα άλλα, "ιδανική" σχέση μου με το σύντροφό μου...(δε σας το είπα...δε σκοτώνει ο γάμος τον έρωτα...τα παιδιά τον σκοτώνουν! το άκουσα και αυτό!!!!)

Πυρά που επέλεξα να μη βολευτώ πίσω από την αποστομωτική δήλωση, περιλουσμένη με Φωσκόλειο οδυρμό "πρέπει να γυρίσω στη δουλειά μου" που ουκ ολίγες γνωστές και φίλες μου, γόνοι εύπορων οικογενειών, βορείων και νοτίων προαστίων έκαναν,40 μέρες αφού γένησαν,  αφήνοντας το παιδί τους να περάσει τις πιο καθοριστικες μέρες ολόκληρής της ζωής του, στη καλύτερη με μια κατάκοπη γιαγιά,και στη χειρότερη με μια δυστυχισμένη Φιλιπινέζα που την ίδια στιγμή θα αγωνιά για το δικό της βρέφος, που αναγκάστηκε να παρατήσει πίσω στη πατρίδα της,μερικές εβδομάδες αφού το γέννησε.

Πυρά που επέλεξα να κάτσω σπίτι μου και να  μεγαλώσω το παιδί μου εγώ, μόνη μου,να  του προσφέρω δηλαδή το αυτονόητο, το δεδομένο, τη παρουσία μου και την αγάπη μου,έστω και αν χρειαστεί να του στερήσω το καλύτερο καρότσι, το πιο ψαγμένο gadget, την ατέλειωτη γκαρνταρόμπα, τις διακοπές σε all inclusive resorts με πάρκα αναψυχής και νεροτσουλήθρες,τα  μαθήματα σκι στα 3.5 του χρόνια, την ιδιωτική εκπαίδευση σε Κολλέγιο,  και ένα πάρτυ γενεθλίων σε ένα παιδότοπο, ή στη μεζονέτα μου με catering και 50 καλεσμένους (για να μην αναφερθώ και για τις δικές μου στερήσεις, σε τσάντες, γυμναστήρια, κομμωτήρια, hip εστιατόρια, και solarium...και πάνω απ' όλα τη στέρηση της κοινωνικής αναγνώρισης μου ως ικανής, εφυούς,ενημερωμένης, και δυναμικής γυναίκας που μόνο μια καριέρα μπορεί να σου προσφέρει σήμερα....

"άεργες" μαμάδες ...το πούλο! Καθάρισαν οι φεμινίστριες πάλι... ).

Πυρά που επέλεξα να απασχολώ  το παιδί μου πηγαίνοντας από μαθήματα βρεφικής κολύμβησης σε μαθήματα ψυχοκινητικής ανάπτυξης και συγκεντρώσεις μαμάδων με κοινό όραμα, αντί να ξεμπερδέψω με ένα "εκπαιδευτικό" DVD της φτιαγμένης από "σειρά επιστημόνων" Baby Einstein που θα παίζει στη τηλεόραση με τις ώρες, ή με μια στράτα και ένα jumboree (!!!yioupppieee!!!)

Πυρά που επέλεξα να θηλάσω το παιδί μου όπως ακριβώς υποδεικνύει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και η UNICEF, οι 2 μοναδικοί φορείς από τους οποίους μπορεί κανείς να αντλήσει πληροφορίες πάνω σε οποιοδήποτε θέμα υγείας.

Δέχομαι κριτική επειδή επί 10 μήνες (ως σήμερα) δεν προτίμησα ούτε για μια στιγμή την εύκολη λύση μιας σκόνης που συνιστά η κάθε Nestle, προκειμένου να επιστρέψω δριμύτερη στην προ εγκυμοσύνης ζωούλα μου, που ξενύχτισα, πόνεσα, κλείστικα, αλλά παράλληλα απόλαυσα το μεγαλύτερο συναίσθημα μετά τη γέννα του παιδιού μου.

Το μοναδικό γυναικείο χάρισμα που μας προσφέρει την απόλυτη υπεροχή έναντι του  "ισχυρού" φύλου (μη ψάχνεις να το βρεις στη θέση της executive managing director, ή την ειδικότητα της πυρηνικής φυσικού...εδώ κάτω από τη μύτη σου είναι...κυριολεκτικά!).

Την αποθέωση του δεσμού μητέρας-βρέφους και τη μεγαλύτερη ανταμοιβή για την ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ επιλογή μου να γίνω μάνα.

Ε, λοιπόν ρε φιλενάδα, και κάθε γυναίκα, εν δυνάμει μητέρα (για τις ήδη μητέρες είναι πια πολύ αργά)

αυτό που με πείραξε περισσότερο στη πατροναριστική στάση σου είναι πως και εσύ αύριο μπορεί να γίνεις μητέρα.

Και στην ιδέα ότι στο μεταξύ θα κουβαλάς ακόμα αυτές τις πεποιθήσεις, και δη με τέτοια περίσσεια αυτοπεποίθηση,

φοβάμαι για το τεράσιο ρίσκο που παίρνω,

να μεγαλώνω ένα παιδί τόσο ακατάληλλο και απροετοίμαστο για τη κοινωνία που θα έρθει να αντιμετωπίσει αύριο.

Αυτή που ζούμε σήμερα, και  που θα διαιωνίσουν κάτι μάμάδες δήθεν εξελιγμένες, ψαγμένες, μορφωμένες, καλλιεργημένες, και συνειδητοποιημένες, όπως εσύ.

Στο μόνο που ελπίζω είναι μέχρι να γίνεις και εσύ μητέρα, να μάθεις να ακούς τη φύση σου αντί για τις πέριξ γνώμες.

Τα μαζεύω τόσους μήνες, και δυστυχώς έτυχε σε εσένα να τα ακούσεις.

Συγνώμη.

Ε."

Μαμά, Γερνάω μαμά…

Πάμε Τσανακλίδου; ακούγεται η πρόταση.

Δευτέρα, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, πρώτο τραπέζι (τόσο που ακουμπάω χεράκι στην πίστα), ωραία παρέα κυρίως γυναικοκρατούμενη. Η Τάνια όπως πάντα ένας ζεστός δυναμικός χείμαρρος. Και πέφτει το εν λόγω τραγούδι.



Μαμά, πεινάω

μαμά,

φοβάμαι

μαμά, γερνάω, μαμά.

Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:

ωραία, νέα κι ατυχής.



Δε μένω σε αυτούς τους στίχους γιατί υπάρχουν και άλλα σημεία στο τραγούδι. Απλά παραθέτω το πιο γνωστό μέρος.... Κοιτάζω γύρω μου. Οι φίλες μου δακρυσμένες κάποιες, άλλες κλαίνε κανονικά. Εγώ παρατηρώ. Δε νιώθω κάτι προς τα πίσω, μόνο προς τα εμπρός. Με ευχαριστεί αυτό (δούλεψε η ψυχανάλυση) αλλά δεν παίρνω και όρκο... Θυμάμαι πως αν τύχαινε το τραγούδι στο ράδιο την ώρα που οδηγούσα το άλλαζα. Ένιωθα ένταση. Ήθελα να το αποφύγω γιατί αυτό το τραγούδι είναι γροθιά και ουρλιαχτό μαζί. Ειδικά αν δεν έχεις βρει το ταίρι σου και το ψάχνεις. Ειδικά αν δεν έχεις κάνει παιδί και το αναζητάς με όλο σου το σώμα και την ψυχή. Ειδικά αν κάθεσαι στο σπίτι σου μόνη, μην έχοντας πια δύναμη να "το παλέψεις". Ειδικά αν έχεις χωρίσει, προσπαθείς να κάνεις παιδί ή ακόμα και αν τα έχεις "όλα" (άντρα, παιδί, υγεία) αλλά κάτι δεν είναι όπως το περίμενες.



Όλοι ξέρουν, μισο-ξέρουν ή κάνουν οτι ξέρουν για το περίφημο Οιδιπόδειο σύμπλεγμα: το αγοράκι αγαπά τη μαμά και μισεί τον μπαμπά και το κοριτσάκι αγαπά τον μπαμπά και μισεί τη μαμά σαν ανταγωνίστρια.

Αυτό που κανείς ευρέως δεν ξέρει παρά αν εντρυφήσει στην προσωπική του ανάλυση ή ασχοληθεί με την ψυχανάλυση είναι οτι για το κοριτσάκι η βαθύτερη αγάπη, ο πιο ανομολόγητος έρωτας, με τα πιο ισχυρά και τρικυμιώδη συναισθήματα είναι για τη μαμά του (και αν ξεφύγει και προχωρήσει προς τον μπαμπά, έ! τότε πάμε καλά για την ενηλικίωση..). Ξέρω, έχω ανοίξει θέμα..... (που εννοείται δεν πρόκειται να εξαντληθεί εδώ.)



Κι ανοίγω το ψυγείο σου,

το "έλα" και το "αντίο" σου

ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.



Το "έλα" και το "αντίο" σου.... Βάζουμε λίγο ακόμα ουισκάκι (για εμένα κρασί), και πάμε....

Τα περισσότερα ζευγάρια χωρίζουν λέει (το διάβασα όταν έκανα την εργασία μου για το Οιδιπόδειο) λόγω φόβου συναισθημάτων "εγκόλπωσης" (engulfment με την έννοια του παγιδεύω) ή εγκατάλειψης.... Ο ένας φοβάται οτι θα εγκαταλειφθεί και παγιδεύει τον άλλον, και ο άλλος οτι θα παγιδευτεί και άρα εγκαταλείπει τον πρώτο....

Σκέφτομαι οτι το "έλα", το σωστό, καλό θερμό "έλα" της μητέρας σε σώζει από τους φόβους εγκατάλειψης όπως και το αγαπησιάρικο "αντίο" της όταν είναι πια καιρός, σε σώζει από την παγίδευση του να μείνεις μωρό σε σώμα γυναίκας. Τι γίνεται όμως όταν ακούς το "έλα" ως παγίδευση και το "αντίο" ως εγκατάλειψη;



Και κοίτα, ένα μυστήριο

του κόσμου το κριτήριο

πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.....



Ποια γυναίκα δε φοβάται μήπως μοιάσει στη μαμά της; Και ποια γυναίκα δε συνειδητοποιεί κάποια στιγμή οτι μοιάζει (στην καλύτερη περίπτωση) ή είναι ίδια (στη χειρότερη) η μαμά της; Α! να ειδοποιήσω οτι και το διαμετρικά αντίθετο (π.χ μάνα θύμα, κόρη επαναστάτρια...) ίδιο είναι.... Να ξέρετε, η ταύτιση με τη μητέρα μας είναι αναπόφευκτη (και αναπτυξιακά σωστή), αλλά για ποια κομμάτια μιλάμε; Αν μια γυναίκα δεν ξεφεύγει ποτέ από τον πυρήνα της μητέρας της (ίδια, αντίθετη, ή σε οποιαδήποτε άλλη μορφή) τότε πως θα είναι ο εαυτός της; Και πως θα αγαπήσει πραγματικά τη μητέρα της άρα και τους άλλους αν είναι copy paste; Γιατί η πραγματική αγάπη για τον άλλον ενέχει το διαφορετικό (αγαπάμε ώριμα όταν ψυχικά είμαστε διαφοροποιημένοι). Και θέλω να πιστεύω οτι δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα απο το να λες



μαμά, γερνάω, μαμά



και να το εννοείς ως στοιχείο σύνδεσης και κατανόησης χωρίς να φοβάσαι και χωρίς να πεινάς.....



Παραθέτω το τραγούδι.... Δικό σας (που λένε)....



Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου

Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης

Πρώτη εκτέλεση: Τάνια Τσανακλίδου

Άλλες ερμηνείες: Χαρούλα Αλεξίου



Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω

τα βάζω στη σακούλα και σ' τα φέρνω.

Ρωτάς για την καριέρα μου

τη νύχτα και τη μέρα μου

κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.



Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα

για να 'ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.

Κι ανοίγω το ψυγείο σου,

το "έλα" και το "αντίο" σου

ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ' όλα.



Μαμά, πεινάω

μαμά, φοβάμαι

μαμά, γερνάω, μαμά.

Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:

ωραία, νέα κι ατυχής.



Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα

να ξέρεις πως σου τα 'χω φυλαγμένα.

Και τέλειωσα με άριστα

αλλά δεν έχω ευχάριστα,

όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.



Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες

τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.

Και κοίτα, ένα μυστήριο

του κόσμου το κριτήριο

πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.



Μαμά, πεινάω

μαμά, φοβάμαι

μαμά, γερνάω, μαμά.

Και τρέμω να 'μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:

ωραία, νέα κι ατυχής.

Mother's Milk - Το γάλα

Είναι μέρες τώρα που θέλω να γράψω για το γάλα. Βλέπετε, το μητρικό γάλα είναι φύση και ό,τι είναι φύση πάντα έχει την τιμητική του στο ασυνείδητό μας. Φυσικά και πιστεύω στην ψυχανάλυση. Και στη φύση.
Ήμουν λοιπόν πολύ περήφανη όταν στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης μου ανακάλυψα αυτές τις μικρές "θαυματουργές" σταγόνες στο στήθος μου. Ένιωσα οτι ήμουν έτοιμη να υποδεχτώ και να φροντίσω το μωρό μου, οτι οι δυό μας ήμασταν συνδεδεμένοι και οτι το σώμα μου βρισκόταν σε αρμονία με την επιθυμία και τη φύση.
Ξαναδιαβάζω: μωρό, γάλα, φύση, γυναίκα, επιθυμία, μητέρα.....
"Εκρηκτικά" υλικά της ψυχανάλυσης και της πραγματικότητας πολλών γυναικών....
Είχα πάει σε μαθήματα/συγκεντρώσεις για το θηλασμό, διάβαζα στο ίντερνετ, ήξερα για το "ξένο" γάλα, για τους "κακούς" παιδίατρους και τα κακά μαιευτήρια που σε αφήνουν στην άγνοια και σου γράφουν τη σκόνη , για τη μόδα της "επιστροφής" στη φύση όλων των γυναικών στην ηλικία μου. Έβλεπα μαμάδες (παλιές καραβάνες), να βγάζουν το βυζί έξω (διότι η λέξη στήθος δεν μπορεί να αποδώσει το θέαμα...) και να έχουν 2χρονα παιδιά να κρέμονται από αυτό, να χαμογελάνε με περηφάνια και μια αίσθηση κατάκτησης του κόσμου. Άκουγα και για γυναίκες που "δεν μπορούν" να θηλάσουν, ή που "δεν υπάρχει λόγος να ξυπνάνε το βράδυ" ή που "θα δώσω ξένο γιατί το παιδί (νεογέννητο) πρέπει να μπει σε πρόγραμμα"... Για να σας κάνω μια γρήγορη ψυχαναλυτική μετάφραση, παρατήρησα στις γυναίκες αυτές, ναρκισσισμό και εξάρτηση (μαμά με το βυζί), φόβο (δεν έχω γάλα), και άλλο ναρκισσισμό (δε θα ξυπνάω βράδυ), ψυχαναγκασμό-έλεγχο (να μπει το νεογέννητο σε πρόγραμμα..!!). Αυτά σε μια πρώτη ανάγνωση, γιατί δε με ενδιαφέρουν τόσο οι ψυχαναλυτικές ταμπέλες αλλά κυρίως αυτό που έβλεπα: το γάλα είναι ΓΑΛΑ. It is a big deal και εγείρει άγχη. Όταν έρχεται η σειρά μας να δώσουμε γάλα, έρχεται μαζί και το γάλα που πήραμε ή δεν πήραμε εμείς......Σας λέω κάτι καινούριο;
Για μένα το γάλα ήταν καθοριστικό στο να μην "το χάσω" (το μυαλό όχι το γάλα) μέσα στο ΙΑΣΩ που το παιδί μου ήταν σε θερμοκοιτίδα 10 μέρες. Πρώτη φορά να γίνεσαι μάνα και να μην κρατάς αγκαλιά το παιδί σου. Να το νιώθεις μόνο σε μια θερμοκοιτίδα και εσύ, με τα ένστικτα, τις φαντασιώσεις, τις προσδοκίες και τις ορμόνες σου να περιμένεις το "επισκεπτήριο" και να μιλάς σε γιατρούς, άλλον κάθε μέρα για το μωρό Khalid (επώνυμο του μωρού). Να το βλέπεις ζαρωμένο, με σωληνάκια και ορούς και να θέλεις να τα σπάσεις όλα. Το γάλα λοιπόν με έσωσε.... ξύπναγα κάθε 4 ώρες και έκανα θήλαστρο, και λίγο λίγο μάζευα ό,τι έβγαινε και με χαρά το έκανα μπουκαλάκι για να το φάει το μωρό Khalid όταν θα μπορούσε. Και φανταζόμουν οτι το γάλα μου είχε μαγικές και θεραπευτικές ιδιότητες και θα έσωζε το μωρό Khalid από τους αδιάφορους γιατρούς. Θα το έπινε και θα γέμιζε από την αγάπη μου και θα ήξερε οτι ήρθε σε αυτό τον κόσμο να κρατηθεί απο αγκαλιά πραγματική και όχι κενή. Είχα δουλέψει για να κάνω την αγκαλιά μου πραγματική... Και έτσι όταν άκουγα μαμάδες και θείες και γυναίκες μεγαλύτερες να λένε, το μωρό πεινάει, μήπως δεν είναι αρκετό το γάλα σου; έλεγα, όχι το μωρό είναι μια χαρά και θα φάει το γάλα που υπάρχει και ας τρώει συνέχεια. Βέβαια όπως ανακάλυψα πολύ σύντομα , το προνόμιο του να πρέπει να απαντήσουμε στα άγχη των μεγαλύτερων γυναικών (μαμάδες/θείες) σχετικά με το γάλα και αν είναι αρκετό, το είχαμε όλες οι νέες μαμάδες.... Μυστήρια όντα οι γυναίκες. Πάνε μπρος πίσω στο χρόνο με μια τρομερή ευκολία..
Το γάλα λοιπόν είναι μεγάλη υπόθεση... Το μωρό Khalid γνωστός πια ως A. είναι τώρα 6 μηνών, και τις προάλλες αποφάσισα να του δώσω λίγο "ξένο" που δεν είναι τόσο εύπεπτο μπας και κοιμηθεί και αυτός και εγώ παραπάνω απο 3ωρα... Η εμπειρία μου ήταν αυτό που λένε οι φίλοι άγγλοι "eye opener".... Ένιωσα στιγμιαία τέτοια προδοσία, τόσο φοβερά άχρηστη, τόσο ξεκομμένη από εκείνον που δεν πίστευα την αντίδρασή μου. Ευτυχώς η αυτο-ψυχανάλυση ήταν εκεί για να με συνεφέρει: κατάλαβα οτι και εγώ ήμουν ναρκισσάρα, και παντοδύναμη και είχα εξάρτηση από εκείνον όσο αυτός (και πολύ φυσικά) έχει εξάρτηση απο εμένα. Κατάλαβα λοιπόν οτι είχε έρθει η πρώτη από πολλές φορές που ως μάνα θα έπρεπε να αφήσω το μωρό μου να φύγει λίγο πιο μακρυά από εμένα σε αυτό το ταξίδι που λέγεται ανεξαρτητοποίηση και εξατομίκευση. Και να μην του σταθώ εμπόδιο για να ικανοποιήσω τις δικές μου ανάγκες. Αυτό για μένα είναι το πραγματικό ΓΑΛΑ.

Μεγάλο κείμενο.. αλλά έπρεπε να τα πω.

Αυτή η ήσυχη ώρα του πρώτου πρωινού καφέ...

Και ναι, έχω "σηκωθεί" νωρίς. Το "σηκωθεί" είναι σε εισαγωγικά γιατί δεν κοιμήθηκα πραγματικά λόγω του 6μηνου πια, μικρού θεού Αζίμ. Συνηθίζω τελευταία να σηκώνομαι νωρίς ιδιαίτερα τα Σαββατοκύριακα. Προσπαθώ να προλάβω να είμαι λίγο μόνη μου.... Εγώ με εμένα.
Συνήθως δε, έχω και ένα σωρό ιδέες που πρέπει να τις καταγράψω στο χαοτικό μου μπλοκάκι...
Το καινούριο μου project είναι το WomenSpace που έχω ξεκινήσει πειραματικά στο facebook και σε αυτό το blog. Νομίζω και το πειραματικά θα έπρεπε να μπει σε εισαγωγικά μιας και είμαι αποφασισμένη να δουλέψει αυτή η κατάσταση. Μου αρέσει αυτό το ψάξιμο, ο καταιγισμός ιδεών που μου έρχονται έχω παρατηρήσει κυρίως όταν θηλάζω τον κ. Αζιμόπουλο....(τυχαίο άραγε;). Σκέφτομαι να κάνω πάρτυ συγκέντρωσης, να πάρει η εικονική πραγματικότητα σάρκα και οστά. Φυσικά βλέπω το πάρτυ, τις φίλες μου, όλες τις γυναίκες που σέβομαι και θαυμάζω. Μετά σκέφτομαι τα χρώματα που θα έχει το site, ψάχνω στο βιβλιαράκι μου με τους χρωματικούς συνδυασμούς (ε! είπαμε, ωροσκόπο Ζυγό έχω)....
Ωραίο αυτό το blog.... Γράφεις ό,τι σου κατέβει.... Πίνω μια γουλιά καφέ. Παρατηρώ τη συμπεριφορά των γυναικών στο facebook. Έχω βάλει θέμα "Τι κάνει μια γυναίκα, Γυναίκα" (αμάν πια με τα εισαγωγικά σήμερα...). Η γενική μου αίσθηση είναι οτι οι γυναίκες είναι μουδιασμένες και σκέφτομαι γιατί.... Γράφουν λίγα, θέλουν να πουν πολλά. Δώσε θέμα τη μητρότητα και ξαφνικά είμαι σίγουρη θα πουν όλα όσα θέλουν... Το βλέπω με τις φίλες μου που είναι νέες μαμάδες και αυτές. Γράφουμε για τα παιδιά μας και τα σχόλια πάνε και έρχονται... Εύκολο θέμα τα παιδιά. Δικαιολογημένο. Είναι στη "φύση" μας λένε. Και είναι. Φυσικά και είναι... Βλέπω τον Αζίμ και λιώνω.. Είτε κοιμάται, είτε με λερώνει με γουλιές, είτε με κοιτάει με αυτά τα (τσακίρικα ομολογουμένως) ματάκια του....(είδατε τι εύκολο που είναι;)
Το άλλο όμως; Το "Γυναικείο" με Γ κεφαλαίο, δεν είναι δικαιολογημένο; Εκεί μισόλογα... υπόνοιες, μπερδέματα. Λίγα, για ένα "πολύ" θέμα... Λίγα αλλά καλά... Ειδικά για κάποιον που ξέρει να διαβάζει πίσω από τις γραμμές.
Και αν ήσουν εσύ στη θέση των άλλων γυναικών τι θα απαντούσες ρωτάω τον εαυτό μου... Δύσκολο θέμα (χα χα!)... Αλλά η απάντησή μου μετά από τόσο καιρό ψυχανάλυσης και ψυχο-εμπειρίας θα ήταν σχεδόν μονολεκτική. Τι κάνει λοιπόν μια γυναίκα,"Γυναίκα";
Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΤΗΣ.....λέω εγώ. Λίγο ασαφές δεν είναι; Καθόλου.Καθόλου ασαφές.
Η επιθυμία είναι πρωτόγονο πράγμα, ενστικτώδες, φυσικό. Αυτή είναι που μας δείχνει το δρόμο για τις γόβες στιλέτο, για να γελάμε όταν την πατάμε, να κλαίμε όταν τα όνειρά μας αποδεικνύονται τζίφος, να κάνουμε ή να υιοθετούμε παιδιά, να αντέχουμε την αϋπνία ή να σηκωνόμαστε 7 το πρωί για να πιούμε καφέ και να "μπλογκάρουμε" (είπαμε είναι η μέρα των εισαγωγικών). Η επιθυμία μας μας κάνει αυτό που είμαστε , δηλαδή Γυναίκες με Γ κεφαλαίο ή με γ μικρό, όπως το θέλει η κάθε μια.... Είναι θέμα επιθυμίας.....